ملاصدرا و رياست‌هاي خيالي – اخبار ما

اول ژوئن در تقويم رسمي كشورمان به عنوان “روز بزرگداشت ملاصدرا” ثبت شده است. يك فيلسوف و عارف كمياب كه بندرت آنطور كه بايد شناخته نمي شود. به نظر من ، يكي از دلايل كنار گذاشتن “صدرالدين محمد بن ابراهيم شيرازي” و محروم كردن علنا ​​از لطف آشنايي با انديشه هاي وي ، عظمت نام و شهرت وي به عنوان فيلسوفي كه موفق به تأسيس مكتب جديد شد. و مسير هزار سال تفكر مسلمان. اگرچه ما و بشريت به طور كلي ، بيش از هر زمان ديگري به بهره مندي از بركات و آثار مكتب خاص وي ، “حكمت متعاليه” و دستاوردهاي آن كه در زندگي امروز ما اعمال مي شود ، نياز داريم.

يكي از مأموريت هاي مهم نخبگان و فرزندان تلاش براي گسترش و تبيين هرچه بيشتر افكار وي و انعكاس انديشه هاي آنها در صحنه امروز جامعه و سياست است. نظريه هاي علمي ، هرچند خالص و مفيد باشند ، بدون تبديل شدن به فرمولها و راه حلهاي عملي و نشان دادن تأثيرات آنها در زندگي انسان ، به درستي قابل درك نيستند. ظاهراً نامگذاري روز سال و توزيع بودجه و تأسيس بنيادي از طرف وي همان هدف را داشته است ، اما در دستيابي به آن چندان موفق نبوده است.

خوب است بدانيد كه تفكر فلسفي ملاصدراناشي كاملاً ذهني نبود. او تلاش مي كرد تا راز “خوشبختي” و سعادت بشري را پيدا كند ، كه پايه هاي نظري چنين مكتب عقلي را بنا نهاد ، و البته بايد در همه حال مطابق با خودش تفسير و تنظيم شود.

جالب اينجاست كه مرحوم صدرالمتألهين كتاب بزرگ “حكمت متعاليه در چهار سفر ذهني” را با اين مقدمه آغاز مي كند: “بسياري هستند كه فكر مي كنند سعادت در دستيابي به لذت هاي مادي و رياست هاي خيالي است ؛ و اينكه براي يك شخص چقدر روشن است كه با حقيقت آشنا است. وجود دارد و به دانش الهي دست يافته است كه هيچ يك از خوشبختيهاي گذرا جهان و لذتهاي ملموس و فوري آن خوشبختي واقعي نيست و شادي و طراوت معنوي و فكري به ارمغان مي آورد. خوشبختي پروردگار من اين شك است كه آنها در درجات حواس پيروز هستند و به قلمروهاي خيالي رسيده اند …).

وي رسيدن به كمالي را كه براي آن آفريده شده است ، سعادت هر موجودي مي داند و معتقد است كه كمال به معناي آفرينش انسان ، تجرد از ماديات و رسيدن به خدا و مشاهده حق تعالي است. صدرالمتالله مي گويد: “از آنجا كه اين هدف جز با برداشتن قلب از دنيا و مطالعه علوم و دانش واقعي حاصل نمي شود ، وي بر اساس چهار سيري كه عرفا مي گويند ، كتاب حكمت متعاليه نوشت.”

راه حل اين است كه با كوله باري از دانش در مورد حقوق بشر و خالق براي خدمت به مردم ، مسوولان خوشبختي جامعه را كه در سفرهاي اوليه خود و پس از درك درك مبدا و معاد به معاشرت رسيده اند ، خوشحال كنيم. آنها بايد مي آمدند و لحظه اي “سفر در خلقت با حقيقت” را ناديده نمي گرفتند. به نظر مي رسد اين نوعي خيال پردازي زمان ما باشد ، اما چه كاري مي توان انجام داد؟ مرد با اميد زنده است. اين انتخاب ماست كه سرنوشت ما و كشور عزيزمان را رقم مي زند.