وداع با اروپا – اخبار ما

به گزارش اخبار ما ، اين روزنامه اعتماد وي نوشت: “او يكي از برجسته ترين مخالفان هيتلر و نازي ها بود و از روزهاي اول ژوئيه در آلمان به آنها علم آموخت و روش ها و سياست هاي حزبي را محكوم كرد. بعدها در اعتراض به آكادمي علوم پروس را ترك كرد. او به بلژيك رفت و مدتي در آنجا زندگي كرد و با حوصله هجمه رسانه هاي وقت آلمان را – به دستور نازي ها رقصيد – تحمل كرد و حتي وقتي صداي “مردم” را كه نوشته هاي او را مي سوزاندند ، حرفي نزد. در ميادين اصلي برلين اموال وي را مصادره كرد و حسابهاي بانكي خود و همسرش را بست.

از ديدگاه دولت وقت آلمان و دستگاه تبليغاتي آن ، اينشتين خيانتكار و “دشمن مردم” بود و خروج وي از كشور هيچ اهميت و آسيبي نداشت. اگر نه انيشتين ، بلكه هركسي در هر موقعيتي باشد ، اگر سلطه نازي ها را نپذيرد و كوركورانه از آنها پيروي نكند ، “دشمن” تلقي مي شود و بايد حذف يا سركوب شود. همه – بجز شايد خود اينشتين – مي دانستند كه زندگي او در خطر است ، بنابراين پليس بلژيك چند نفر را براي محافظت از وي تعيين كرد. خود او خطر را باور نداشت و تهديدها را جدي نگرفت و از توصيه هاي پليس بلژيك – مانند پوشيدن جليقه ضد گلوله هنگام خروج از خانه پيروي نكرد. تا اينكه حامي نازي ها تئودور لسينگ (فيلسوف) را در چكسلواكي كشت. لسينگ دوست اينشتين و يكي از مشهورترين آلماني ها بود كه با نازي ها مخالفت كرد. در آلمان ، قاتل وي مورد تمجيد قرار گرفت و به او گفته شد كه نفر بعدي كه بايد از ليست حذف شود – آلبرت اينشتين است. حتي شايعه شده بود كه پاداشي براي سر او وجود دارد. او سپس به شوخي گفت: “فكر نمي كردم سرم آنقدر ارزشمند باشد.” اما او به خطر اعتقاد داشت.

همسرش السا در وحشت و وحشت بود ، بنابراين بلژيك را ترك كرد و به انگلستان رفت. او به جاي زندگي در لندن ، به روستايي در شمال كشور پناه برد و چند هفته اي در آنجا ساكن شد. بهتر است پنهان شويد و از عموم دوري كنيد ، هر چند به طور مختصر. او امكانات زيادي در آنجا نداشت ، اما عموماً از وضعيت راضي بود و مردم محلي – گروهي كه داوطلبانه از او محافظت كردند – بسيار مهربان و مهمان نواز بودند. او در اوايل اكتبر به لندن رفت تا با جمع آوري كمك هاي مالي از آلمان صحبت كند. در آنجا او به انگليسي ها گفت: “من هرگز فراموش نمي كنم كه شما به من پناهندگي داديد و مرا در كشور خود پذيرفتيد ، اما در پايان اين هفته من اروپا را ترك مي كنم و به آمريكا مي روم.”

ما مي دانيم كه او به ايالات متحده رفت و همچنين نقش مهمي را كه وي در ساخت بمب اتم چند سال بعد ايفا كرد ، مي دانيم. ويكتوريا شيرو در كتاب خود “ساخت بمب اتمي” مي نويسد: “بين سالهاي 1933 تا 1944 ، صدها دانشمند اروپايي آلمان و سرزمين هاي اشغالي آنها و كشورهاي فاشيست را ترك كردند.” بيش از صد فيزيكدان از آلمان ، اتريش ، ايتاليا ، لهستان و مجارستان به ايالات متحده و بريتانيا گريختند … اين دانشمندان به همراه ده ها پناهنده ديگر در تمام مراحل پروژه بمب اتم با دانشمندان آمريكايي و انگليسي همكاري كردند. “سياست سركوب كه اين دانشمندان را از سرزمين مادري خود بيرون كرد باعث شده است كه متفقين جامعه اي از نخبگان عملي را در طول تاريخ بي نظير داشته باشند.”

اينشتين چند هفته پس از پايان جنگ جهاني دوم با گروهي از نيويوركي ها صحبت كرد و گفت: “ما به توليد اين سلاح جديد كمك كرديم تا مانع از دستيابي دشمنان بشريت به ما شود” و منظور او دشمنان بشريت بود. اين هيتلر و نازي ها بودند. “

انتهاي پيام